Temel "Karayolları Müdürlüğü"nde işe başlar. Şehirler arası bir yolda çizgileri çekmekle görevlendirilir. Verilen bir kutu boya ve fırça ile işe koyulur. Bir gün amiri gelip Temel'in günlük yaptığı işin yazılı olduğu çizelgeye bakar; "1. gün 500 metre, 2. gün 300 metre, 3. gün 150 metre, 4. Gün 100 metre". Amir:
- Temel, der. Gün gittikçe tembelleşiyorsun galiba?
Temel cevap verir:
- Haşa amirum. Elimden gelduğunce hızlı çalışayrum ama boya kutusundan iyuce uzaklaştum!...
Amerika’da 22 numaralı karayolunda, devriye görevi yapan bir otoyol polisi arabasından yolu takip ederken, bir araba görmüş. Radarda; minimum 50 km/s hız ile gidilmesi gereken yolda bu aracın 22 km/s hız ile gittiğini fark etmiş. Bu araba yolu tıkıyormuş. Aracı durdurup sürücüyü uyarmak için aracın peşinden gidip durdurmuş. Bir de ne görsün… Aracı kullanan çok yaşlı bir teyze, aracın arka koltuğunda da; tir tir titreyen 3 tane yaşlı teyze… Polisi görünce, yaşlı sürücü endişelenerek sormuş:
Adam, karısının kedisinden nefret etmektedir. Kadın evde yokken arabaya attığı gibi uzak bir mahalleye bırakır hayvanı... Eve geri gelir bakar bizimki kanepenin üzerinde mışıl mışıl uyuyor. Ertesi hafta daha uzağa bırakır. Geri gelir bizimki gene kanepenin üzerinde!... Bir hafta sonra daha da uzağa bırakır, geri gelir, gene evde!... En sonunda alır hayvanı gider... Gider... Gider... Akşam evin telefonu çalar.. Karısı telefonu açar. Karşısında kocası.
1950'li yıllarda Türkiye'ye birkaç Amerikalı mühendis gelmiş. Bazı imar çalışmalarına rehberlik ediyorlarmış. O zamanlar Türkiye'de yol güzergahını belirleyecek ne alet var, ne de eleman. Nafia mühendisleri bir eşeği yokuşa sürüyorlarmış, arkasından da yol işçileri şeritmetre çekip eşeğin ayak izlerine kazık çakıyormuş. Böylece yapılacak yol için istikamet belirliyorlarmış. Bu durum Amerikalı mühendislerden birinin dikkatini çekmiş. Mühendis sormuş:
